Attestatie de vita
Vanessa Sprong (50) vertrok in 2021 samen met haar man Tijn en hond Ravage naar Zuid-Frankrijk.
Twee jaar later slaat het noodlot toe. Begin 2023 wordt haar man ernstig ziek en overlijdt datzelfde jaar. Ze besluit om in Frankrijk te blijven en probeert daar een nieuw leven voor zichzelf op te bouwen. Elke maand geeft Vanessa ons een kijkje in haar leven.
Sinds mijn burgerlijke staat is veranderd naar weduwe ontvang ik maandelijks een uitkering vanuit het pensioenfonds. In de pensioenregeling van Tijn was nl. een nabestaandenregeling opgenomen en dat betekent dat ik als achterblijvende partner recht heb op een nabestaandenpensioen. Omdat Tijn zowel in Nederland als in Frankrijk heeft gewerkt heeft hij in beide landen een pensioen opgebouwd. Als gevolg hiervan ontvang ik vanuit beide landen een nabestaandenpensioen. Omdat ik in Frankrijk woon weet het Nederlandse pensioenfonds niet of ik nog in leven ben omdat zij deze informatie niet automatisch doorkrijgen. Elk jaar ontvang ik hierover keurig een brief met het verzoek om een “bewijs van in leven zijn” toe te sturen. Zo’n bewijs van in leven zijn noemt men een attestatie de vita. Nu kan ik mij zomaar voorstellen dat een aantal van mijn lezers wellicht ook wel zaten te wachten op een “bewijs van in leven zijn” van mij. Het is immers alweer een tijd geleden dat ik iets heb gepost op mijn blog. Deze column is dan ook mijn attestatie de vita voor jullie. Wees gerust, ik doe het nog!
Mijn schriftelijke verklaring aan jullie voldoet natuurlijk niet aan de eisen van het echte document, die is immers opgesteld in meerdere talen en moet ondertekent worden door een officiële instantie.
Dat neemt echter niet weg dat ik van mening ben dat jullie ook recht hebben op een bewijs van in leven zijn van mij.
Het Nederlandse pensioenfonds wil óók graag weten of ik het nog doe, mijn attestatie de vita is hier onlangs weer per post bezorgd.
In de begeleidende brief wordt uitgelegd dat ik het bewijs van in leven zijn binnen 6 weken na dagtekening van de brief (digitaal) terug moet sturen. Doe ik dat niet dan worden de betalingen stopgezet totdat het document is ontvangen. Al met al is het dus best een belangrijk documentje zo’n attestatie de vita. Op zich stelt het document niet zoveel voor, het is een tweezijdig A4-tje. Op de voorkant staan mijn persoonsgegevens, de achterkant moet ingevuld worden door een bevoegde autoriteit. In Frankrijk kun je hiervoor o.a. terecht bij het gemeentehuis, de Nederlandse Ambassade, je (huis)arts of een notaris. Omdat die laatste dit waarschijnlijk niet gratis doet vertrek ik met mijn attestatie de vita, een geldig legitimatiebewijs en een recente energienota naar het gemeentehuis van La Ciotat. Ik overhandig mijn attestatie de vita aan een medewerkster van het gemeentehuis die begint met het controleren van de mijn gegevens. De recente energienota bewijst dat ik in Frankrijk woon. Hierna begint ze met het invullen van het document. “Ondergetekende verklaart hierbij dat de hierboven genoemde persoon heden in leven is” De naam van de bevoegde instantie, de functie en naam van de bevoegde medewerkster en de datum worden ingevuld. Tot slot wordt er nog een handtekening en stempel op het document geplaatst om het officieel te maken. Mochten er nog enige twijfels zijn dan is het zojuist bevestigd, ik doe het écht nog. Indien nodig dan kan ik dit zelfs in 5 talen bevestigen!